Lord Baden Powell

Het is allemaal niet zo maar de vatten... maar nergens zijn er nog gegevens over vroeger te vinden, over ons, dit wat de 13de zeescouts betreft. Ook niet op het Internet. Versta me niet verkeerd ik bedoel gegevens van vroeger, van het  heden is er al meer info te vinden op het Net als van toen. Over mensen die eraan gebouwd hebben voor wat de jeugd van heden nu heeft om van te genieten.

Zouden dan al de vrienden en makkers van mijn periode, die onbezonnen en plezante tijd vergeten zijn? Waar zitten jullie toch?

Ze kunnen toch niet allemaal van de aardbol verdwenen zijn! Zelfs wordt er niet veel over vandaag gezegd, niets noemenswaardig, wat jammer, zeg!

Eigenaardig dat zo niemand van ons destijds, eens wat vertelde over de wereld van toen. Over de jeugd beweging zoals het vroeger (echt) was en hoe het er werkelijk aan toe ging.

Vandaar dat ik dacht er goed aan te doen  toch eens een spoortje achter te laten en dit alvorens aan mijn grote reis te beginnen.  

Het lijkt me dat nu de tijd sneller tikt dan aleer?

Met deze wissel van school bleek dat ik geen vriendjes meer had, we waren ook aan de andere kant van de stad gaan wonen en zeker omdat ik jaren in Mechelen verbleven had. Daarom verliep de vriendschapsband op school en in mijn klas niet zo vlot. Ik werd in dat nieuwe milieu zomaar gedropt. Ik hield me meer op met de vriendjes die ik na de school op straat leerde kennen. Dat was voor mij eenvoudig daar we op het Coninck plein woonden, dicht bij het statie kwartier. In die tijd reeds een beruchte côté. Met andere woorden er was daar geen gebrek om speelmakkers te vinden. Zoals overal waren er onder hen goede en slechte karakters, de keuze was aan mij.

Om niet bruusk in de wereld gestort te worden besloten mijn ouders, maar vooral mijn moeder, dat ik maar naar de scoutskes moest gedurende het weekend.

Dan zou zoontje lief al veiliger zitten en een gezonde katholieke ontspanning hebben? Hoe moeder op die keuze gekomen was is me nooit duidelijk geweest. Maar het feit stelde zich dat we samen akkoord gingen opdat ik onder de zeescouts zou gaan.

De 13de zeescouts was ingedeeld, of een onderdeel bij de groep Sint Joris landscouts.

De eerste bijeenkomst, mijn eerste activiteit trouwens, was op een zondag ochtend aan het putteke van Quinten Matthijs bij Onze Lieve Vrouwen toren. Merendeels van de activiteiten zouden we daar in de toekomst bijeenkomen om dan daar allen samen de zondagdienst in O L Vrouwenkerk bij te wonen. Vandaar ging onze tocht met onze fiets  via de voetgangers tunnel naar het terrein op Linker Oever. Terrein van de zeescouts aan de oever van de Schelde.

De woensdag was de estafetten dag in het scouts lokaal in de Zeilstraat te Antwerpen.

In die tijd waren beide Schippers Descamps en de De Wolf onze leiders, na Master Antheunis, waar we naar luisteren moesten en die ons gans de dag bezig hielden. Geweldige en geduldige mannen!

Quirynen was onze Kwartiermeester en Martin onze Bootsman, beide twee toffe jongens die iets ouder waren dan wij. Nooit heb ik die mannen nog ontmoet in mijn leven. Echt spijtig. Dit geldt ook voor al die andere vrienden van onze groep die we nimmer nog gezien hebben . Wij waren van het kwartier, "De Albatrossen". Een echte stevige gezonde ploeg van jonge vitale gasten, van stoere mannen in wording.

Op het einde van het kamp werd dan 's avonds een groot kampvuur opgezet waar elke team dan een toneelstukje diende op te voeren, het ene al grappiger als het andere. Soms ook hele flauwe opvoeringen. Maar dat nachtelijk vuur bracht wel iets magisch over ons en schepte een broederlijke gezellige sfeer.

Als afsluiter en kers op de taart was er de traditionele toespraak van onze Padré, de scouts aalmoezenier, die onbrak er nooit aan bij elk kamp gebeuren.

Als Kwartiermeester heb ik met mijn bootsman Staf Westerlinck tientallen kampen gedaan samen met onze groep. Na jaren, bijna na een heel leven, heb ik verschillend pogingen gedaan Staf terug te vinden maar dat is me niet gelukt.

Waar zit iemand die je jaren niet gezien hebt? Wat is er van hem geworden?

Als onze wegen werden gescheiden, ook die van de andere groepsleden, we zijn allen ouder geworden we moesten onze verplichte legerdienst volbrengen. Meestal één tot twee jaar. Daarna kwam het huwelijk, zelf kinderen krijgen en opvoeden en verder aan zijn carrière werken, dat laat niet veel vrije tijd over. Inmiddels gaan (vliegen) de jaren voorbij en plots ben je met pensioen.

Alles waarvan je hield en waaraan je gewerkt hebt wordt opgeruimd, je bent er niet meer nodig. Ze zeggen dat je oud bent! Ze vinden je te duur! Alles verandert.

Vele papieren, voorwerpen en foto's worden of werden reeds weg gekieperd.

Sommige foto's worden teruggevonden, daarna misschien verscheurd, maar een vonk flitst dan door de herinneringen en laten een glimlach op het gezicht verschijnen. Het is alsof er een spons door de hersenen was gehaald zoveel was er van toen vergeten. Geweldige jeugd momenten die ergens in je hoofd geklasseerd zaten, sommige zelfs vergeten maar niet vernietigt. Met vervaagde en veel gedelete momenten en zoals het  in het leven gaat, wilt ge die goede momenten toch misschien nog wel eens overlopen. Herbeleven. Maar op dat moment dan ben je heel alleen en met wie anders zou je er beter kunnen over praten dan met die oude vrienden zeescouts van je eigen generatie?

Dat herbeleven overkomt de mens wel eens die geen contacten onderhouden heeft met zijn oude makkers en die alle banden verbroken heeft. Toen, op dat moment, dat je denkt nu niemand meer nodig te hebben. Een dag dat je van je zelf dacht alles zelf aan te kunnen. Een moment in je leven dat je bewust of onbewust je vrienden of collega's de rug toedraaide.

Maar vroeg of laat realiseer je dat het wel een geweldige tijd was. Misschien wel de geweldigste tijd uit je hele leven, als je het beseft.

Daarom kan ik alle jonge mensen aanraden deel uit te maken van een of andere jeugd - of scouts beweging dit om te genieten van een gezond en leerrijk leven.

Mijn ouders blijf ik eeuwig dankbaar omdat ik van hen die mogelijkheid gekregen heb een zeescout te mogen zijn en dit bij de XIIIe Sint Joris.

Eenmaal Zeescout, altijd Zeescout.

see you later.......